“ჩავეხუტე და ზურგით დავდექი მეწყერთან… მაშო აღარ მყავდა ხელში” – რას ჰყვება დავით ჯელაძე, რომელმაც 5 წლის დისშვილი მეწყრიდან ზურგით გამოიყვანა

და­ვით ჯე­ლა­ძე მომ­ხდარს იხ­სე­ნებს. ის ჰყვე­ბა, რომ მე­წყრის ეპი­ცენ­ტრში აღ­მოჩ­ნდა. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, მისი ოჯა­ხი სტი­ქი­ას გა­და­ურ­ჩა.

“მზი­ა­ნი დღე გა­თენ­და და ბავ­შვე­ბის შოვ­ში წა­მოყ­ვა­ნა გა­დავ­წყვი­ტეთ, მთე­ლი ოჯა­ხი წა­ვე­დით. ფეს­ტი­ვა­ლი სა­დაც ტარ­დე­ბა, იქ ავე­დით, გა­ერ­თდნენ ბავ­შვე­ბი. შემ­დეგ გა­დავ­წყვი­ტეთ სახ­ლში წა­მოს­ვლა, გზა­დაგ­ზა ფო­ტო­ებს ვი­ღებ­დით. სა­ნამ შო­ვის კო­ტე­ჯე­ბამ­დე მიხ­ვალ, იქვე მი­ნე­რა­ლუ­რი წყა­ლია და იმ წყალ­ზე გა­დავ­წყვი­ტეთ ჩას­ვლა. მე მინ­დო­და, რომ გა­ე­სინ­ჯათ ბავ­შვებს.

იქ კი­დევ ძა­ლი­ან ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი იყო – დამ­სხვე­ნებ­ლე­ბი, ად­გი­ლობ­რი­ვე­ბი. წყა­ლი გავ­სინ­ჯეთ და უკან წა­მო­ვე­დით, ჩემი სიძე წინ იყო, ზედა გზა­ზე ავი­და, მე­ძახ­და ზე­მო­დან, სწრა­ფად, სწრა­ფად ამო­დიო, მე ვერ გა­ვი­გე, რის გამო მე­ძახ­და, მაგ­რამ არ გა­ჩერ­და, ამო­დი, ამო­დი სწრა­ფა­დო, მე­ძა­ხის. შე­ვა­ტყვე სა­ხე­ზე, რომ კარ­გი რამ არ ხდე­ბო­და. მეც წა­ვე­დი, შე­ვე­დი ხიდ­ზე და რას ვხე­დავ, ანუ აღა­რა­ფე­რი აღარ არის სა­ერ­თოდ, მთლი­ა­ნი შოვი წა­ღე­ბუ­ლია, ჩვენ წინ გზა აღარ არის სა­ერ­თოდ, ამ­ხე­ლა მასა მო­დის, ამ­ხე­ლა ხმით. ისე­თი ხმა ჰქონ­და, რომ მარ­ტო ხმა მოკ­ლავ­და ადა­მი­ანს, ალ­ბათ.

გა­დავ­წყვი­ტეთ, უკან წავ­სუ­ლი­ყა­ვით, სა­ი­და­ნაც მოვ­დი­ო­დით, ვი­ფიქ­რეთ, რომ იქეთ მა­ინც გა­ვას­წრებ­დით და უკან რომ გა­ვი­ხე­დეთ, და­ვი­ნა­ხეთ, რომ ეს მასა აქეთ გად­მო­ვი­და და უკა­ნა გზაც დაგ­ვი­კე­ტა და სულ მი­ნე­რა­ლუ­რი წყლის ტე­რი­ტო­რი­ა­ზე ჩა­ვი­და, სა­დაც ვი­ყა­ვით ორი წუ­თის წინ ჩა­სუ­ლი, წა­მებ­ში სულ გა­და­ფა­რა, აღა­რა­ფე­რი აღარ იყო სა­ერ­თოდ.

ჩვენ დავ­რჩით ხიდ­ზე და გად­მო­ვე­დით მან­ქა­ნე­ბი­დან, გზე­ბი ჩა­ი­კე­ტა, ვერც წინ, ვერც უკან ვერ მივ­დი­ო­დით. ის­მის სას­წა­უ­ლი ხმა, ნგრე­ვის, გა­ვი­ხე­დეთ და მო­დის უშ­ვე­ლე­ბე­ლი მი­წის ტალ­ღა, ძა­ლი­ან სწრა­ფი სიჩ­ქა­რით და მო­დის ჩვენ­კენ და ჩვენ გა­სას­ვლე­ლი არ გვაქვს. სა­ში­ნე­ლი პა­ნი­კა იყო, მთე­ლი ოჯა­ხი იქ ვართ.

ამ ერთ მა­სას გა­უძ­ლო ხიდ­მა და მე­ო­რე მასა რომ და­ე­ჯა­ხა, ჩემს სი­ძეს და­ვუ­ძა­ხე, გა­მო­ი­ქე­ცი თო­რემ მაგ ხიდს წა­ი­ღებ­სთქო და ამის და­ძა­ხე­ბა ხი­დი­დან გად­მოს­ვლა ერთი იყო და მე­ო­რე ტალ­ღა და­ე­ჯა­ხა. ეს ხიდი სა­ერ­თოდ მო­წყვი­ტა, ყვე­ლა, ოთხი­ვე მაქ­ნა­ნა იქ რაც იყო, თან ჩა­ი­ტა­ნა. აღ­მოვ­ჩნდით შუა მე­წყერ­ში.

ჩემი დის­შვი­ლი შემ­რჩა მე ხელ­ში, პა­ტა­რა მაშო, გა­ვი­ხე­დე და იყო რამ­დე­ნი­მე ხე და მა­შოს ვუ­თხა­რი, იმ ხემ­დე უნდა მი­ვი­დეთ რომ გა­დავ­რჩეთ-მეთ­ქი. მა­შოს შე­ე­შინ­და თა­ვი­დან და მეთ­ქი არა­უ­შავს, ერ­თად უნდა ვი­ყოთ და უნდა მი­ვი­დეთ მეთ­ქი. შე­მო­ვის­ვი მხრებ­ზე და მივ­დი­ვარ და ვერ მივ­დი­ვარ, იმი­ტომ, რომ ძა­ლი­ან ღმად ვარ მი­წა­ში, მუხ­ლებ­ზე ზე­მოთ იყო მიწა. მაგ­რამ რო­გორ­ღაც მივ­დი­ვარ და უნდა მი­ვი­დე ამ ხეს­თან.

ზე­მო­დან ისევ ის­მის და­მან­გრე­ვე­ლი ხმა, ავი­ხე­დე და იგი­ვე­ნა­ი­რი ტალ­ღა მო­დის. მა­შოს ჩა­ვე­ხუ­ტე და ზურ­გით დავ­დე­ქი მე­წყერ­თან. ეს მე­წყე­რი დაგ­ვე­ჯა­ხა მაშო აღარ მყავ­და ხელ­ში და ერთი იმას მივ­ხვდი, რომ მეთ­ქი ხელი არ უნდა გა­ვუშ­ვა-თქო. ეს ტალ­ღა მერე ნელ-ნელა გა­ნელ­და, და­ვი­ნა­ხე მაშო ნა­ხევ­რად მი­წა­ში იყო ჩა­სუ­ლი. რო­გორ­ღაც ამო­ვიყ­ვა­ნე და გავ­წმინ­დე თო­რემ ტა­ლა­ხის გამო ძა­ლი­ან მძი­მე იყო, ვე­ღარ ვე­რე­ო­დი. ხოდა, შე­ვაგ­დე ამ ხე­ებ­თან, მეც მი­წა­ში ვარ, ვერ ამოვ­დი­ვარ, ხე­ლებს ვერ ვი­ყე­ნებ იმი­ტომ, რომ სი­მაგ­რე არ­სად არაა, რო­გორ­ღაც წვა­ლე­ბით და ჯა­ხი­რით ამო­ვე­დი და მა­შოს ვე­უბ­ნე­ბი, მე მგო­ნი გა­დავ­რჩით-მეთ­ქი. მერე რომ მივხდით, რომ და­წყნარ­და და საფრ­თხე აღარ იყო, ავე­დით ზედა მხა­რეს, ჩემი ოჯა­ხის და­ნარ­ჩე­ნი წევ­რე­ბიც იქ იყ­ვნენ”, – ჰყვე­ბა და­ვით ჯე­ლა­ძე..