7 წლის წინ სამორი ბალდემ და სოფო ბარნოვმა საქართველოს დატოვება გადაწყვიტეს. მაშინ ჯერ კიდევ შეყვარებულები იყვნენ… შტატებში 2015 წელს გადავიდნენ საცხოვრებლად და 2016 წელს მათი პირველი შვილი დაიბადა. სოფო ამბობს, რომ შტატებში ცხოვრებისას ყველაზე მეტად ახლობლები ენატრებათ, თუმცა ცოლ-ქმარი თავისი საქმიანობითაა დაკავებული და ორ ბავშვს ზრდიან…
– სოფო, საქართველოდან შტატებში გადასვლის შესახებ გადაწყვეტილება წლების წინ მიიღეთ, რატომ ამერიკა და არა თუნდაც ევროპის რომელიმე ქვეყანა?
– ეს გადაწყვეტილება დაახლოებით 7 წლის უკან მივიღეთ. 2013 წლის ზაფხულში ჩემი მეუღლე რამდენიმე თვით იყო ჩამოსული ნიუ-იორკში, როგორც ტურისტი. ძალიან მოეწონა ეს ქალაქი. მაშინ შეყვარებულები ვიყავით. როდესაც დაბრუნდა საქართველოში, შემომთავაზა, რომ ერთად წამოვსულიყავით. იმ პერიოდში აქტიურად ვფიქრობდი სწავლის გაგრძელებას იტალიის დედაქალაქ რომში. ზაფხულში სასწავლო პროგრამით წასულიც ვიყავი. საბოლოო ჯამში ამერიკაში დროებით გადმოსვლა გადავწყვიტეთ.
– რა სირთულეები შეგხვდათ პირველ ეტაპზე, როგორ აუღეთ ალღო ამერიკული ცხოვრების რიტმს?
– სირთულეები, როგორც უცხო ქვეყნიდან ჩამოსულ ხალხს, რა თქმა უნდა, ჩვენც შეგვხვდა. ბევრს არავის ვიცნობდით და უამრავ საკითხში გარკვევა თავად მოგვიხდა, მაგრამ ენის ბარიერი არც ერთს გვქონია, რამაც ჩვენი აქ ყოფნა, შეიძლება ითქვას, რომ გააადვილა.
– თქვენ ხელოვანი ხართ, არაერთი გამოფენა გქონდათ; ვინ დაგეხმარათ, როგორ მოახერხეთ, რომ თქვენი ნამუშევრები ამერიკელებამდე მიგეტანათ?
– ჩემს პირველი გამოფენებს ჯგუფური ხასიათი ჰქონდა, მონაწილეობას იღებდნენ ჩემი მეგობრებიც. შემდგომ უკვე, თავად დავამყარე ადგილობრივ გალერისტებთან საქმიანი კონტაქტი, დაინტერესებისამებრ მიკავშირდებიან.
– შვილებზე მოგვიყევით, რამდენი წლის არიან და რამდენად გრჩებათ დრო ოჯახისთვის?
– ბიჭი და გოგო გვყავს, დემიენი 6 წლის არის, მია 2 წლის. დროს ბავშვებისთვის ყოველთვის ვნახულობ, პრიორიტეტი ჩემთვის ოჯახია, შემდეგ საყვარელი საქმე და დანარჩენი ყველაფერი.
– ახლა რას საქმიანობთ, როგორია თქვენი ერთი დღე?
– ბოლო 6 წელია დეკორატიული არტის სფეროში ვმუშაობ. მაქვს საკუთარი კომპანია, ვაკეთებთ კერძო შეკვეთებს, რაც სხვადასსხვა კომპოზიციური თუ ფაქტურული დიზაინის შექმნას მოითხოვს ინტერიერისთვის.
