“2005 წელს უკვე საქართველოდან გადავბარგდი. მე მომთაბარე კაცი ვარ… ეს ჩემი ცხოვრების არჩევანიც არ ყოფილა – ასეთი ვიყავი ბავშვობიდან”, – ამბობს მამუკა ბერიკა, წარსულში საქართველოში პოპულარული ტელე და რადიო წამყვანი. დღეს კი პურის მცხობელია. ის პურს ამერიკაში, კერძოდ, ნიუ-იორკში, მანჰეტენზე, ერთ-ერთ რესტორანში აცხობს, რაც მას უდიდეს სიამოვნებას ანიჭებს.
მისი ამ საქმიანობის დეტალებზე და კიდევ სხვა საინტერესო საკითხებზე სასაუბროდ მამუკა-ბერიკას ამერიკაში დავუკავშირდით.
მამუკა ბერიკა:
– ბოლო ერთი წელი თბილისში ვიყავი. საქმეები მქონდა, რაღაცების წამოწყება მინდოდა, ჩემი ბიზნესი მინდოდა გამეკეთებინა და კვლევებს ვატარებდი. ისე მოხდა, რომ უკვე რამდენიმე თვეა, ნიუ-იორკში დავბრუნდი, თუმცა ის, რისი გაკეთებაც მინდოდა, ისევ მინდა.
ცხოვრებისგან გამოწვევა მივიღე და ძველ პროფესიას, პურის ცხობას დავუბრუნდი. კი, მე ახლა ვაცხობ პურს, ტრაბახში ნუ ჩამოართმევთ და ჩემი პური საუკეთესოა.
ეს საქმე ჩემი ჰობი იყო და ამიტომ ყველანაირი პურის შესახებ მაქვს ინფორმაცია. ჩემთვის კარგადაა ცნობილი პურის ისტორია, სტრუქტურები. ბევრი აცხობს პურს, მაგრამ ამდენი არ იცის, უბრალოდ არ სჭირდებათ. მე აქედან დავიწყე და ცხოვრებამ იქამდე მიმიყვანა, რომ ახლა თონის პურს ნიუ-იორკში, მანჰეტენზე ვაცხობ. ქართული რესტორანია “ჭამა-მამა,“ აქ ადრეც ვმუშაობდი… ამ თონის პურის, რასაც ახლა ვაცხობ, პრაქტიკა არ მქონდა, ამიტომ ბრუკლინში წავედი და პატარა საცხობში ბევრი რამ გავიგე პურის მთელი სტრუქტურის შესახებ. მოკლედ, “ჭამა-სმას“ თონე აქვს და უკვე მეორე თვეა, ჩემი ქართული პური აქ საქართველოს წარმოადგენს.
– ემოციურად რას ნიშნავს ეს ყველაფერი თქვენთვის?
– რასაც არ უნდა აკეთებდე, ემოციური ფაქტორი ძალიან მნიშვნელოვანია. ემოცია იმ ყველაფრისთვის მთავარ ტალღას გაძლევს. პურის ცხობა ადამიანის ემოციებთან კი ძალიან ახლოსაა, რადგან ცომის ზელის პროცესი ადამიანთან ახლოს არის, უშუალო შეხება ხდება. საბოლოო ჯამში, რასაც ძერწავ, ხომ სხეულია?! ფაქტობრივად, შექმნილი ხარ. მთელი ეტაპებია გასავლელი და ამ ყველაფერთან ემოციური ბმა გაქვს. თითოეული გამომცხვარი პური განუმეორებელია – ყველა განსხვავებულია.
– ამ პურის ცხობისას საქართველოს ნოსტალგია ხომ არ გაქვთ?
– ნოსტალგია და რაღაც ასეთი საერთოდ არ გამაჩნია. მიმაჩნია, რომ ნოსტალგიაში კარგი არაფერია. ის მხოლოდ დეპრესიაა. თუ საქართველო გენატრება, აქ შეგიძლია გააკეთო ქართული საქმე, ამ ყველაფერთან თუ ემოციური ბმა გაქვს, არ იკარგები.
ნიუ-იორკის ისტორიაში მანჰეტენზე სხვა ქართული რესტორნები ადრეც გახსნილა, მაგრამ თონე ამ რესტორანში პირველად ამუშავდა. პირველი პროდუქციის შემქმნელი კი მე ვარ. ეს ასევე პასუხისმგებლობაცაა. პურს ამერიკელები ყიდულობენ, ჩვენი ძირითადი მომხმარებლები ეგენი არიან. აზიელებიც მოდიან, მაგრამ მათ უფრო ხინკალი მოსწონთ და ასევე აჭარული ხაჭაპური.
ნახეთ ვრცლად Ambebi.ge-ზე.
