“ორი კვირაა ჩემს შვილს ვეღარ ვცნობ. მართალია, 5 წლის არის და ბევრი არ მოეთხოვება, მაგრამ რამდენიმე დღეა დაძაბული მეჩვენება. გაფანტულია და თითქოს ვერც ერთ ოჯახის წევრს ვერ გვამჩნევს, ტკბილეულს და შოკოლადებს პირს არ აკარებდა და ახლა ბაღშიც კი მიაქვს საჭმელად. თითქოს არაფერი, მაგრამ ამდენმა ცვლილებამ დამაფიქრა და გადავწყვიტე, მეტად დავკვირვებოდი.
ცოტა ხანში აღმოვაჩინე, რომ ახალი ნაყიდი სათამაშოებიდან აღარც ერთი აღარ ჰქონდა და ვკითხე, რა უყო სათამაშოებს. მიუხედავად იმისა, რომ ცელქია, ტყუილებს თავს ვერ აბამს, თუმცა ამჯერად სცადა და მითხრა, რომ სათამაშოები ბაღში დარჩა.
ათასი საფიქრალი მაქვს და საბოლოოდ ჩავთვალე, რომ შიოს განსაკუთრებული არაფერი ჭირდა, თუმცა გუშინ მის ოთახში გასანიავებლად რომ შევედი, უცნაური სუნი მეცა, აი, ისეთი დამპალი საჭმლის. თანდათან ბავშვის ტანსაცმლის კარადას მივუახლოვდი და სათითაოდ უჯრების გამოღება დავიწყე.
ბოლოს ისეთ უჯრას მივადექი, სადაც დაპატარავებულ ტანსაცმლებს ვინახავ და ფაქტობრივად იშვიათად მიწევს გამოღება. რას ვხედავ, ერთი დიდ ჭრელ პარკში ფორთოხლები, ბანანი, შოკოლადები, სახატავი ფურცლები და სათამაშოები აწყვია. ხილს წვენი გამოსული ჰქონდა და ყველაფერი ისე იყო აზელილი ერთმანეთში, კივილს არაფერი მაკლდა, თან ის მაგიჟებდა, ამის გაკეთება რაში დაჭირდა-თქო, თავი ვერ მოვთოკე და ხმამაღლა დავუძახე.
ოთახში შემოსულს ცრემლები უკვე მზად ჰქონდა და თითქოს ჩემს კითხვას ელოდა, თვითონ არაფრის თქმას არ აპირებდა… მივხვდი, რომ ზედმეტი მომივიდა, მივუახლოვდი, კალთაში ჩავისვი, მოვეფერე. მერე დაიწყო ლუღლუღი და ჩანაფიქრი რომ გამანდო, ცრემლები თავისით წამომივიდა.
– დედა ბაღში ხომ ზეიმზე თოვლის ბაბუას მოაქვს საჩუქრები ?
– როგორ არა, მოაქვს.
– თურმე ზოგიერთი ბავშვი საჩუქრის გარეშე რჩება.
– ეს ვინ გითხრა?
– ანდრიამ მითხრა, ზეიმზე არ მოვალო და შენთან ერთად ვერ ვიმღერებო, რადგან ჩემთვის საახალწლო საჩუქარი თოვლის პაპას არ მოაქვსო.
– მე ვუთხარი, რომ ეს ტყუილი იყო, ანდრომ კი მითხრა, რომ დედამ უთხრა ასე და რომ ჯობია ზეიმზე საერთოდ არ მოვიდეს. ამიტომ გადავწყვიტე, ანდროს თოვლის ბაბუა მე ვიყო და ზეიმზე ჩემთან ერთად იმღეროს…
ათასი ფიქრი ამეშალა ამ ამბის მოსმენაზე და შიოსთვის არც მიკითხავს, რატომ დამიმალა… მეორე დილას საჩუქრები ერთად ვიყიდეთ, თუმცა მთავარი წინ იყო. ანდრია ზეიმის დღეს ბაღში მართლა ხომ უნდა მოსულიყო, რომ თოვლის პაპას საჩუქრები გადაგვეცა. ამიტომ გადავწვიტე, მასწავლებლისთვის მისი დედის ნომერი გამომერთმია. გამიჭირდა დარეკვა, მაგრამ ბავშვების გამო გავბედე… როგორც აღმოჩდა, ჩემი შვილის მეგობარს კიდევ ორი ძმა ჰყავდა, რომელთა რჩენას ქმრისგან მიტოვებული დედა ვაივაგლახით ახერხებდა და ბავშვების საახალწლო საჩუქრებისთვის ფულს აბა, როგორ მოუყრიდა თავს…
როცა ანდრიას ძმებისთვისაც ჩავალაგეთ საჩუქრები, შიო მეუბნება:
“დედა, ალბათ ჩვენსავით ეხმარებიან ადამიანები თოვლის ბაბუას საჩუქრების შეგროვებაში, მარტო ამდენს როგორ შეძლებდაო”?!
შიო ყოველ ღამე, დაძინებადე დღეებს თითებზე ითვლის, ზეიმს ელოდება… უხარია, 5 წლის თოვლის ბაბუა ვარო! ისიც კი მოიფიქრა, ბაღში სად დაუმალოს ანდროს საჩუქარი.
(ეს ამბავი იმიტომ მოგიყევით, რომ მიხარია, ამ პატარა ბავშვებში უფროსებზე მეტი რომ არის თანადგომის, თანაგრძნობის განცდა)
