მე და ჩემი მეუღლე ორივე თეთრკანიანები ვართ , ჩვეულებრივი ოჯახი , რომელიც ჩვეულებრივ ცხოვრებას გვთავაზობს . მაგრამ იმ დღემ ყველაფერი შეცვალა . სამშობიარო ოთახში , ოჯახის წევრებით გარშემორტყმულები , მოუთმენლად ველოდით ჩვენი ბავშვის დაბადებას . შემდეგ კი – კივილი , რომელიც არასდროს დამავიწყდება …
„ ეს ჩემი ბავშვი არ არის ! ეს ჩემი „ბავშვი“ არ არის !!!“ – იკივლა ჩემმა ცოლმა , ხმა უკანკალებდა , თვალები პანიკითა და საშინელებით ჰქონდა სავსე. ექთანმა , რომელიც დამშვიდებას ცდილობდა , ჩუმად თქვა : „ ეს ნამდვილად შენი ბავშვია, ის ჯერ კიდევ შენზეა მიჯაჭვული “. მაგრამ ჩემი ცოლი არ ცხრებოდა, მისი სიტყვები დანის ჩარტყმას ჰგავდა : „ მე არასდროს ვყოფილვარ შავკანიან კაცთან ! ეს შეუძლებელია! “
შავკანიანი ბავშვი გვყავდა, როგორ არის ეს საერთოდ შესაძლებელი!!
უძრავად ვიდექი , თითქოს პარალიზებული ვიყავი. ჩემს გარშემო ყველაფერი თითქოს იშლებოდა – ჩემმა ოჯახმა ჩუმად დაიწყო ოთახის დატოვება და ამ კოშმართან მარტო დაგვტოვა . თავში კითხვები მიტრიალებდა – როგორ შეიძლებოდა ეს მომხდარიყო ? მინდოდა გავქცეულიყავი , გავქცეულიყავი ამ ტკივილისა და ღალატისგან .
მაგრამ ბოლო მომენტში ჩემმა ცოლმა ისეთი რამ თქვა, რამაც შემაჩერა.
„ ძვირფასო, მოიცადე! გთხოვ , არ წახვიდე. მე არასდროს არავინ მყვარებია . შენ ერთადერთი მამაკაცი ხარ ჩემს ცხოვრებაში .“
შემოვბრუნდი . ჩემს წინ იდგა ქალი, რომელსაც მრავალი წლის განმავლობაში ვიცნობდი და მიყვარდა , რომელიც ყველაზე რთულ მომენტებში მხარში მედგა . შესაძლოა , იტყუებოდა ?
მის მკლავებში მჯდომ ბავშვს შევხედე – კანი და თმა უცხოდ მეჩვენებოდა , მაგრამ შემდეგ ჩემი მზერა პატარა რაღაცეებზე გაჩერდა : თვალებზე – ჩემს თვალებზე , მარცხენა ლოყაზე პატარა ნაოჭზე , ჩემსავით …
მივუახლოვდი და ნაზად შევეხე ბავშვის ლოყას , ვცდილობდი ამ ქაოსში აზრის მარცვალი მაინც მეპოვა .
შემდეგ ჩემი მზერა დედაჩემს დაეცა , რომელიც დერეფნის ბოლოს ფანჯარასთან იდგა და ისეთი მკაცრი გამომეტყველებით , რომელიც ბავშვობაში ყოველთვის ჟრუანტელს მგვრიდა . მან ისეთი სიტყვები წამოიძახა , რომ გული ამერია : „ ამას ვერ აიტან … შენ ხედავ, რომ ეს შენი შვილი არ არის “ .
ვცადე მისთვის წინააღმდეგობის გაწევა , მაგრამ ხმა ეჭვისგან მიკანკალებდა : „ ის ჩემი შვილია … დარწმუნებული ვარ … თითქმის დარწმუნებული“. დედაჩემმა უბრალოდ ხელი დამიქნია და ეჭვები და წუხილი ჩემში დარჩა .
აღარ მინდოდა სხვისი შიშების მოსმენა და გენეტიკოსთან მივედი . ექიმმა მშვიდად ამიხსნა დნმ – ის ტესტის შესახებ , თითქოს ეს ჩვეულებრივი გამოკვლევა ყოფილიყო . სისხლი ამიღეს , ნაცხი გამიკეთეს და მე მოსაცდელ ოთახში დავრჩი , ემოციების ამ ქარიშხალს თავში ვუმკლავდებოდი .
საბოლოოდ, სიჩუმე ექიმის ხმამ გაარღვია : „ ტესტმა დაადასტურა , რომ თქვენ ბიოლოგიური მამა ხართ“.
იმ მომენტში სამყარომ ისევ ფერები დაიწყო , მაგრამ ჩემს სულში დარჩა განცდა , რომ წინ კიდევ ბევრი კითხვა და განსაცდელი მელოდა , მაგრამ მე მზად ვიყავი ყველაფრის გადატანა ჩემი ოჯახის გულისთვის .
