“ყვავილების მაღაზიაში წავედი თაუგულის საყიდლად, იქ ერთი მოხუცი შევნიშნე, ის არ ჰგავდა უსახლკაროს, ის უბრალოდ ღარიბი იყო. მას ახალგაზრდა გამყიდველი გოგო მიუახლოვდა და უთხრა – აქ რას აკეთებ ბაბუ ? სხვებს ხელს უშლი, მოხუცმა კი ამ დროს…”

სოციალურ ქსელში პოსტი ვრცელდება, რომელსაც უცვლელად გთავაზობთ :

ყვავილების მაღაზიაში წავედი თაიგულების საყიდლად ჩემი მეუღლისთვის და ქალიშვილისთვის. ერთი უკვე ავარჩიე, უცებ შესასვლელში მოხუცი შევნიშნე.

ძველმოდური პალტო, შარვალი ისრებით, ჩექმები, პალტოს ქვეშ, უბრალო პერანგი.

ის არ ჰგავდა უსახლკაროს , ის უბრალოდ ღარიბი იყო. მაგრამ ამავდროულად საოცრად დაფარული და ამაყი.

გამყიდველი ქალი – ახალგაზრდა გოგონა მოხუცს მიუახლოვდა. მას არც კი შეუხედავს მისთვის, მაშინვე ჩაილაპარაკა:

• აქ რა ხდება ბაბუ? მომხმარებელს ხელს უშლი.

მოხუცი არ ეკარებოდა, უბრალოდ წყნარად თქვა:

• ბოდიში, გოგონა… მიმოზა ერთი ღერი რა ღირს?

გაბრაზებულმა გოგონამ მკვახედ მიუგო:

• ჭკუა დაკარგე? ვხედავ ფული არ გაქვს,რატომ უნდა იკითხო?

მოხუცმა ჯიბიდან მცირედი თანხა ამოიღო და ფრთხილად ჰკითხა:

• იქნებ ამ თანხისთვის ვიპოვოთ რამე?

მაღაზიის გამყიდველმა დახედა ფულს, იღრიჭინა და კალათიდან თითქმის უსიცოცხლო მიმოზის ღერო ამოიღო – გატეხილი, ნახევრად დამჭკნარი…

• აი, აი. წადი აქედან…

მოხუცმა ფრთხილად აიღო და შემდეგ დაფიქრებულად სცადა გასწორება. იმ წუთას შევნიშნე მის ლოყაზე ცრემლი რომ ჩამოუგორდა და ისეთი სასოწარკვეთილება აესახა სახეზე, რომ საშინლად გავხდი.

მართლა შემეცოდა საწყალი მოხუცი, ამიტომ გადავწყვიტე ჭკუა მესწავლებინა თავხედი, გაუნათლებელი გამყიდველი ქალისთვის.

მე მივედი გამყიდველთან, ვგრძნობდი, როგორ მავსებდა რისხვა:

— შენ მაინც გესმის, რას აკეთებ?

ის მხოლოდ შემოატრიალა და მომაჩერდა, გაოცეჯული. სახე ჰქონდა. ის გაჩუმდა.

— რამდენი ღირს მთელი კალათა? — ვკითხე მას.

— რა?..დაახლოებით ორასი ევრო, ალბათ…— ჩაილაპარაკა მან.

მოვაწოდე ფული მას, ავიღე კალათა ყვავილებით და გადავეცი მოხუც მამაკაცს.

— აი, აიღეთ. თქვენ იმსახურებთ. გაახარეთ თქვენი ცოლი.

მოხუცი იდგა, არ უჯერებდა თვალებს. მან ოდნავ გაიღიმა. ცრემლები მოსდიოდა, მაგრამ ის კვლავ მჭიდროდ იჭერდა ხელში იმავე გატეხილ ტოტს.

მოდი ერთად მივულოცოთ — ვუთხარი მე.

ჩვენ მეზობელ მაღაზიაში შევედით. მე ტორტი და კარგი ღვინის ბოთლი ვიყიდე.

ბაბუა იდგა, ჯერ კიდევ იმ ყვავილების თაიგულით ხელში.

— ბაბუ, — ვუთხარი მე, — ნუ ნერვიულობთ. მაქვს ფული. თქვენ კი საყვარელი ცოლი გყავთ. გაახარეთ ის.

მან თავი დაუქნია, ცრემლების შეკავება ვერ შეძლო.

— ჩვენ ერთად ვართ უკვე ორმოცდაათი წელია… ის ავადაა… მაგრამ როგორ შემეძლო მის დაბადების დღეზე ყვავილების გარეშე მისვლა? მადლობა შენ, შვილო…