გიორგი გილიგაშვილმა კიბო საბოლოოდ დაამარცხა და შეიძლება ითქვას, ცხოვრებას თავიდან იწყებს.
ნახეთ ამონარიდი ინტერვიუდან, რომელიც მან „პრაიმტაიმს” მისცა :
გიორგი გილიგაშვილი: – ეს იყო პირველი, მაგრამ ძალიან მნიშვნელოვანი კვლევა. იყო რაღაც თვალსაზრისით მიმანიშნებელი საით მიდის პროცესები, კიდევ არის საეჭვო? პრინციპში, კითხვის ნიშანი ყოველთვის შეიძლება არსებობდეს. კითხვის ნიშნები ჯანმრთელ ადამიანსაც ესმება – ჩვენ ცოცხალი სანამ ვართ, სიკვდილის მატარებლები ვართ, ასეთი მდგომარეობაა კაცთა მოდგმისა დედამიწაზე, მაგრამ გაარკვიეს, ის პროცესები, ამ სნეულების ამოკვეთის შემდეგ რომ უნდა ყოფილიყო, კიდევ არის თუ არა, მითხრეს, რომ გიორგი, არ არის, ნუ გეშინია.
თავს შესანიშნავად ვგრძნობ. ეტაპობრივად, როგორც უნდა იყოს ჩემი მდგომარეობა, ისე არის. ახლა დროის და ჩემი კარგად მოქცევის თანხვედრაა საჭირო – მეც კარგად უნდა მოვიქცე და თავს გავუფრთხილდე. ჩემმა ექიმმა მითხრა: – ყველაფერი კარგად არის, გენეტიკა ხელს გიწყობს, ლოცვა არ გაკლია შენი ხალხისო. თურმე, ქართულ ამბებს თურქეთშიც კითხულობენ. მე და ჩემი დის ჩაწერილი ახალი სიმღერა ჩემს ქართველ მეგობარს, რომელიც იქ თარჯიმნად მახლდა, ჩემი ექიმისთვის გაუგზავნია, ნახე, გიორგი როგორ მღერის, ხმა რა კარგად აქვსო (იცინის) ასე რომ, ღვთის წყალობით, ჩემ გულშემატკივრობაში თურქეთის მხარეც ჩართულია და არა მხოლოდ, ყველა ის პერსონალი, ექიმი და პაციენტი, რომელიც იქ გავიცანი. ახლა სტუდიაში გახლავართ, ახალ პროექტზე ვმუშაობ…
ყველაფერი ჩემს კარგად მოქცევაზეა დამოკიდებული – ადრე როგორც ვექცეოდი საკუთარ თავს, ისე აღარ იქნება.
– რას აკეთებდით არასწორად და რის შეცვლას აპირებთ?
– არ ვიცოდი ღამე და დღე, ახლა დღისა და ღამის განსხვავება ვისწავლე. მზის ამოსვლასთან ერთად უნდა აღდგეს ადამიანი სარეცელიდან და მზე რომ ჩადის, ნელ-ნელა მთელი შინამო, შინაგან სამყარო მიძინებისთვის განაწყოს. უნდა შევეცადოთ, რომ დაძინებამდე 3 საათი ადრე ტელეფონი აღარ ავიღოთ ხელში, დავანებოთ თავი სხვების, თუნდაც, ჩვენი მეგობრების ალბომების თვალიერებას და ჯობს, საკუთარ შინაგან ალბომს მივხედოთ – რამდენი სურათიც გვეხატება წარმოსახვაში თუ ფიქრში. პირველ რიგში, დღე-ღამის განსხვავება დავიწყე. დრო სხვანაირად გადავანაწილე. მიუხედავად იმისა, რომ ვიცოდი, ამ სოფელში მარადიული არ ვიყავი, სულ მეგონა, რომ ყოველთვის ვიქნებოდი მარადიულად ახალგაზრდა, ჯან-ღონით სავსე და ყველაფერი ასე იქნებოდა. ის ფერისცვალება, რომელიც ჩვენ გვეხება უნებლიედაც, ეს აღარ მახსოვდა. არადა ფერისცვალება ნებსით უნდა შევიხოთ და არა ისე, უცბად რომ გავჭაღარავდებით და აღმოვაჩენთ, რომ დავბერდით, არც ხე დავრგეთ, არც შთამომავალი დავტოვეთ და არც სახლი ავაგეთ…
გაცილებით მეტად პროდუქტიული გავხდები. როცა ადრე იღვიძებ, მეტ სიცოცხლეს ასწრებ ამ ცხოვრებაში და არა ნახევარი ცხოვრება რომ ისედაც ძილში უნდა გაატაროს კაცმა.
რაც შეეხება სამზარეულოს საკითხს, ეგეც სხვანაირად, შინაარსიანად გავიაზრე და შევიმეცნე, რომ შენი ხორციელი სხეულისთვის რაღაც-რაღაც პროდუქტები არ შეიძლება ერთად რომ მიიღო. ეს კულტურაც ალბათ სასწავლი მქონდა და უნდა შემეთვისებინა. არ შეიძლება, რასაც შემოგთავაზებენ ყველაფერი შენს თეფშზე მოხვდეს, მიუხედავად იმისა, რომ თითქმის ყოველთვის მარხვით ვიყავი და უარს ვამბობდი, მაინც ვიღებდი.
ერთიანად ვიცვლი საკუთარ შემეცნებას ფერისცვალებით უკეთესისკენ, სულიერადაც უფრო მხნედ ვგრძნობ თავს, უფრო დაბრძენებულადაც (იცინის). ადრე რასაც გავაკეთებდი თავქარიანად, ახლა აღარ გავაკეთე რამდენჯერმე, დიდება უფალს, შევიგნე, რომ „ასე არ არის როგორც მგონია, ერბო ერბოა, ქონი ქონია“ (იცინის).
